W służbie dziecku i społeczeństwu – rok Janusza Korczaka
Janusz Korczak, właściwe Henryk Goldszmit- pedagog, pisarz, publicysta, działacz społeczny. Urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 roku w Warszawie. Zginął w sierpniu 1942 r., wraz ze swoimi wychowankami, zamordowany przez hitlerowców w obozie koncentracyjnym, w Treblince . Pochodził z rodziny zamożnego żydowskiego adwokata, która od dawna wrosła w polską kulturę i tradycję. Całe życie Korczaka związane było z Warszawą.
W 1911 r. objął dyrekcję Domu Sierot dla dzieci żydowskich, a później także Naszego Domu – sierocińca dla dzieci polskich. Posiadał znakomite wyczucie psychiki dziecięcej , a jego postawa pełna szacunku i zaufania do dziecka stała się podstawą systemu pedagogicznego opierającego się na samodzielności dzieci. Żądał równouprawnienia dziecka, poważnego traktowania jego spraw i przeżyć, wychowania w umiłowaniu dobra, piękna i wolności. Swoje zasady wychowawcze J. Korczak wykładał w pismach pedagogicznych, z których najważniejszy jest cykl ,,Jak kochać dziecko”.
WYCHOWANIE DZIECI WEDŁUG JANUSZA KORCZAKA
„Mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi”.
„Nie ma dzieci â są ludzie, ale o innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze uczuć. Pamiętaj, że my ich nie znamy.”
„Wychowywać to znaczy: nie deptać, nie poniewierać, nie gasić, spieszyć, dziecko ma prawo by było tym czym jest”